Wiek Linders – op een vrije dag

op een vrije dag
in mijn auto
onderweg

op weg naar
mijn oude moeder

ik rijd honderd en dat is
wat hier is toegestaan
honderd maximaal en
daar houd ik me aan

auto’s passeren me
de een na de ander
langzaam en snel
komen ze voorbij

al die auto’s die
voorbij komen
het begint
ongemakkelijk
te voelen

het ongemak kent
nog geen woorden en
leidt al snel tot irritaties
en daar komen ook
de woorden al aan

kun je niet lezen mafkeees
honderd is toch honderd
waarom houd je je
daar niet aan

ik word niet meer alleen
door die auto’s maar nu ook
door het verleden ingehaald

auto’s blijven voorbij komen
en rijden mijn verleden
of mijn toekomst in
oude gevoelens en gedachten
haken aan de irritaties aan

ik heb het stuur
nog wel in handen
maar het zijn die
opkomende gedachten
en gevoelens die
weer tot leven gekomen
me aansturen en me
alle kanten op sturen

heb ik het wel goed gedaan
of misschien juist niet
waarom moest juist mij
dit overkomen en waarom
heb jij mij dat aangedaan

ademen in en uit
het telkense moment
daartussenin
dat moment van even niet
dat moment van even stil

we zijn allemaal op weg
en gaan van de ene plek
naar een andere
en wat voor de een hier is
is voor een ander daar
en voor weer een ander
ergens daarginds misschien

ik blijf honderd rijden
en auto’s blijven me passeren
maar of ze nu
vanuit mijn verleden
mijn toekomst in rijden
of vanuit die toekomst
in mijn verleden verdwijnen
ik rijd niet langer
met hen mee

al met al ben ik nu
al langer onderweg
dan ik van plan was
er was nogal wat oponthoud
en ik moest wat zaken
op een rijtje zien te krijgen
maar nu is het zover

ik ben er
en bel aan

het duurt even

even geduld

er wordt al
opengedaan