Regelmatig zullen we stukjes uit oude nieuwsbrieven en Jewel Heart Magazine voor het voetlicht brengen. Gewoon, omdat sommige stukken inhoudelijk de moeite waard zijn om te herhalen, een ander licht kunnen werpen op onderwerpen die op dit moment ‘hot’ zijn, of omdat ze simpelweg grappig zijn om weer terug te zien, met de ogen van nu.
Het Jewel Heart-centrum aan de Hatertseveldweg ziet er anno 2022 prachtig verzorgd uit en zal hopelijk na twee jaren coronapandemie weer volop bezocht worden en wederom als ontmoetingsplaats dienen. Maar het gebouw heeft er niet altijd zo uitgezien. Deze keer duiken we terug in de tijd, naar een verslag over de grote verbouwing van dit Jewel Heart-pand in 2004-2005 en het ontstaan van 'Woensdag, klussendag'.
Het is inmiddels een jaar geleden dat we het nieuwe pand aan de Hatertseveldweg hebben gekocht. Vorig jaar juni kon het plannen maken beginnen. Na een aantal gesprekken met betrokkenen in de organisatie (bestuur, DCT, werkgroep huishouding, secretariaat etc.) kwam er een verbouwingsplan bovendrijven. Dat plan kon opgedeeld worden in een aantal tijdfasen. Als eerste stond ons de klus te wachten een gedeelte van het pand zodanig te verbouwen, dat er in september weer gestart kon worden met studiegroepen.
Dat betekende: drie groepsruimten, een ruimte voor het secretariaat, een provisorische keuken, een garderobe, een kantine, een ruimte voor de bibliotheek, de winkel en toiletten. Gedurende drie zomermaanden is er verschrikkelijk hard gewerkt door een vaste groep vrijwilligers en verleenden vele Jewel Heart-leden in die tijd hand- en spandiensten. Sommigen kwamen af en toe, anderen een week en weer anderen bleven de hele zomer. De sfeer onderling was geweldig en er groeide een band tussen de vele harde werk(st)ers. Er werd veel werk verzet, veel gelachen, samen gegeten en tussendoor gepraat over ditjes en datjes. En omdat samenwerking ook beoefenen betekent, kwamen natuurlijk ook allerlei dharma-onderwerpen aan de orde. Het gezamenlijk intensief bouwen, schilderen en plannen maken leverde uiteraard veel gespreksstof op. Er waren meevallers, maar ook even zoveel tegenvallers en misverstanden. Kortom, samsara in een notendop. We kwamen onszelf en de andere klussers behoorlijk tegen, keer op keer. Maar door het enthousiasme, de grote inzet en een stevige dosis doorzettingsvermogen lukte het om ons centrum zo ver klaar te hebben, dat in september het studieprogramma van start kon gaan. En het resultaat mocht er wezen!
Het centrum groeit
Tijd om op onze lauweren te rusten was er nauwelijks: het najaarsbezoek van Gelek Rimpoche stond alweer voor de deur! En daarmee de volgende ‘deadline’: de (halve) grote zaal moest dan klaar zijn, geschilderd en ingericht. En ook dat lukte wonderwel dankzij de grote inzet van vrijwillig(st)ers en gulle giften (via onze ‘liste de mariage’). Tijdens het bezoek van Rimpoche konden we genieten van het gedane werk.
Ook gedurende de wintermaanden is een groep noeste werk(st)ers gestaag verdergegaan met de verbouwing. Er stond ons namelijk weer een nieuw doel voor ogen: de grote zaal twee keer zo groot maken door de tussenmuur eruit te slopen. Dat leverde in eerste instantie een hoop puin en stof op (tot groot verdriet van de schoonmakers). Als klap op de vuurpijl is een deel van de grote zaal verhoogd, door een groot gat in het plafond te maken en er een glaskoepel op te bouwen. Hierdoor zal er over een tijd zonlicht de grote zaal instromen en heeft de mooie thangka van de overleveringslijn een centrale plek gekregen. Dankzij de ‘sfeergroep’ konden we genieten van een heel sfeervolle zaal en dankzij onze ‘geluidsmensen’ hebben we de lessen van Rimpoche uitstekend kunnen volgen.
We gaan door
Maar ook nu zal het bijltje er niet bij neergegooid worden. De komende tijd zal er steeds op woensdag (soms op maandag en dinsdag) verder gewerkt worden aan de vervolmaking van de begane grond van ons centrum. Iedereen die wil komen helpen is dan van harte welkom! Heb je zin om de gelederen te versterken (af en toe een dag kan ook) kom dan woensdagochtend naar ons centrum. [Informatie inwinnen kan bij het secretariaat.]
Zelfreflectie
Tijdens een gezamenlijk etentje heeft een aantal Jewel Heart-leden met elkaar van gedachten gewisseld over hun betrokkenheid bij de verbouwing van het Jewel Heart-centrum. Een aantal vragen die we onszelf stelden, waren: Waarom zijn we zo betrokken bij de verbouwing van het Jewel Heart-pand? Waarom zijn we zo gek om, soms maandenlang, onszelf in te zetten voor het realiseren van een boeddhistisch centrum? Wat bezielt ons? En: Wat heeft het ons persoonlijk opgeleverd? Welke valkuilen zijn we in onszelf tegengekomen?
Motivatie, ego en verantwoordelijkheidsgevoel
Voor allen geldt dat we ons duidelijk bij Jewel Heart thuis voelen: ‘Het voelt goed, ik heb mijn plek gevonden.’ En iemand omschreef het als een ‘warm bad’, waarin hij terecht was gekomen. De verbouwing zelf kwam voor sommigen precies op het goede moment in hun leven. Er was tijd, het leek een goede invulling. Iemand zei: ‘Ik ben geen bidmonnik, maar meer een werkmonnik.’ Voor enkelen is het doen van vrijwilligerswerk naast het werken voor geld vanzelfsprekend. Het is een vast onderdeel van hun leven geworden: ‘Dit is een gelegenheid om mijn talent in te kunnen zetten voor de gemeenschap en iets te kunnen doen voor de toekomst en daarbij positief karma op te bouwen. Het is fijn iets moois en belangrijks te creëren voor vele mensen na ons.’ Ook zei iemand het als prettig te ervaren nu iets terug te kunnen doen voor al hetgeen andere vrijwilligers voor haar hebben gedaan in het verleden. Grappig is dat motivatie, ego en verantwoordelijkheidsgevoel vaak door elkaar heen lopen en het dan moeilijk te zien is wat wat is. Een leuke puzzel voor boeddhistische vrijwilligers.
Wat die avond sterk naar voren kwam in het gesprek, was het verlangen het boeddhisme een stevige plek in onze samenleving te geven: ‘Tot nu toe zit het boeddhisme nog te veel in een hoekje van onze maatschappij. Het is belangrijk om boeddhistische leraren een goede plek te geven om dharmalessen te kunnen geven. Niet alleen nu, maar ook in de toekomst voor volgende generaties.’ En: ‘Door je zo in te zetten voor het realiseren van een boeddhistisch centrum, zet je voor jezelf het boeddhisme ook in het centrum van je eigen leven en is het niet iets dat er een beetje bijhangt.’
Gevoeligheden
Soms was het moeilijk om de juiste balans te vinden tussen privé, werk en de verbouwing van Jewel Heart. Hoewel het werken aan het centrum ook gezien kan worden als beoefening, blijft het toch belangrijk ook andere vormen van beoefening te kunnen doen. Misschien is dat wel eens ondergesneeuwd geraakt in de afgelopen tijd. Iemand merkte op dat het thuis klussen veel meer energie kost dan het klussen bij Jewel Heart, omdat thuis de innerlijke dialoog veel sterker is: ‘Ik ben dan te veel bezig met vragen in mezelf.’
Vaak komen ego en gehechtheid om de hoek kijken: ‘Ik ga bijvoorbeeld in mijn gedachten me het gebouw te veel toe-eigenen. Maar het is niet mijn gebouw omdat ik er zoveel aan gewerkt heb.’ Ieder heeft op een eigen manier een band met het centrum. Dus anderen mogen zich er ook mee bemoeien (en dat doen ze ook!). Ook de gevoeligheid voor het krijgen van complimenten en daar niet mee om weten te gaan, heeft stof tot nadenken gegeven. En ook het opkomen van gevoelens van wrok als iemand zijn/haar verantwoordelijkheid niet neemt, kunnen danig in de weg gaan zitten. Hoe ga je daar op een goeie manier mee om? En hoe laat je de verantwoordelijkheid daar waar-ie hoort?
Lessen
De kracht van de sangha is tijdens het verbouwen duidelijk gevoeld. Lovende woorden zijn er voor de prettige sfeer en de aangename omgeving. Er zijn regelmatig antwoorden gekomen op spirituele vragen. We hebben onszelf en de anderen beter leren kennen:
‘Door de werkzaamheden heen heb ik gezien dat er vaak nog iets onder ligt.’
‘Steeds weer kwam ik de ander tegen en daarin ook mezelf.’
‘Conflicten worden goed opgelost, er wordt écht naar gekeken.’
‘Ik herken mezelf in de ander, bijvoorbeeld in het boos worden.’
Het is trouwens al een hele klus om met al die vrijwilligers om te gaan, met al hun ego’s. En ook om te luisteren naar iedereen en informatie te delen. Echt samen werken, iedereen erbij betrekken, anderen motiveren, nieuwkomers verwelkomen, conflicten oplossen etc. zijn allemaal zaken waarin we ons hebben kunnen leren bekwamen tijdens het klussen met anderen. Dat is het persoonlijke profijt dat er is geweest:
‘Ik heb geleerd in een groep te werken, geleerd los te laten, anderen ook aan bod te laten komen.’
‘Mijn ego wordt minder geëntertaind, het is ruimer geworden in mijn hoofd, ik ben minder star.’
‘Het werkt prettig met mensen waarbij het ego niet zo centraal staat.’
‘Ik heb gezien dat klagen je in een spiraal omlaag brengt.’
‘Er zijn kwaliteiten naar voren gekomen, waarvan ik niet wist dat ik ze in me had.’
‘Ik vind het fijn kwaliteiten naar buiten te halen bij mensen.’
Door het samen klussen hebben we elkaar goed leren kennen, ook elkaars gewoonten en (eigen)aardigheden. Er is een band gegroeid tussen de vrijwilligers onderling en met het centrum: ‘Ik had dit voor geen goud willen missen!’, ‘Woensdag is de beste dag van de week, ‘s avonds ben ik moe, maar voldaan!’, ‘Die drie zomermaanden, dat was de mooiste tijd, onbevangen, bevlogen!’
Het is verbazingwekkend wat door vrijwilligers voor elkaar is gekregen, zonder noemenswaardige ruzie. Terwijl de plannen toch telkens weer wijzigden. Steeds was er weer overleg en werden de plannen aangepast. Op die manier groeide het pand organisch.
Bovenstaande is een beknopte weergave van een intiem bijeenzijn van een aantal zeer betrokken vrijwilligers. De avond was vrolijk, soms ontroerend en getuigend van kameraadschap. We zijn vast van plan onze betrokkenheid bij Jewel Heart voort te zetten.
Door: Karin Wilbrink
Als je wilt reageren, vergeet dan niet je naam te vermelden,
behalve als je graag anoniem wilt blijven.