Interview Caroline Vossen: Met frisse blik werken in het Dharma Coördinatie Team

Vanaf de zomer van 2021 maakt Caroline Vossen deel uit van het DCT ofwel Dharma Coördinatie Team: “Vroeger voelde het voor mij alsof het DCT boven alle activiteiten van Jewel Heart hing en nu zit ik er zelf in. Ik stel me graag voor, want goede communicatie over wie er in het DCT en bestuur zitten en wat we er doen, vind ik heel belangrijk.”

Voelen en doen willen snappen

Caroline komt uit Zuid-Limburg en was een verlegen meisje: “Ik sprak dialect, al vanaf de peuterzaal sprak ik de taal niet.” Ze was ook een bang kind dat graag met een boekje in een hoekje zat. “Toen ik 16 jaar was en mijn beroepskeuze moest maken, wilde ik psychiater worden, maar geen dokter. Dus werd ik psycholoog. Ik heb altijd een drive gehad om mensen te helpen en wilde snappen waarom ik en anderen voelen wat we voelen en waarom we dingen doen zoals we doen. Daarbij kon ik weer heerlijk in de boeken duiken. Ik deed verschillende vervolgopleidingen: gezondheidszorgpsycholoog, klinisch psycholoog. Ik werkte lang bij het Ambulatorium van de Radboud Universiteit, gaf therapie en leidde studenten op. Ik startte een promotietraject, en stopte hier ook weer mee. Toen het Ambulatorium werd opgeheven, ben ik gaan werken bij PsyQ, een ambulante behandelsetting voor mensen met ADHD, angsten, depressie en persoonlijkheidsproblematiek. Ik ben als behandelcoördinator betrokken bij de vestigingen in Arnhem en Enschede.”

Flexibeler door kinderen

“Ik ben gescheiden en heb twee kinderen die nu 21 en 25 jaar zijn. De vader had zijn vaderrol, maar de kinderen woonden bij mij. Ik ben er dankbaar voor dat ik kinderen heb. Zonder hen was ik denk ik minder flexibel geweest. Met kinderen kun je niet altijd doen wat je in je hoofd hebt. En ik vind het heel leuk om bij alles wat ze meemaken en hoe ze zich ontwikkelen, op de eerste rang te zitten.”

Een pad om te gaan

“Op een dag ging ik naar een kunstbeurs waar een thangka hing van Padmasambhava, de tantrische leraar die het boeddhisme in Tibet deed opbloeien. Daar bleef ik aan vastplakken, ik ben er drie keer gaan kijken en zocht er van alles over op, op internet. Ik las over een leraar die je dingen leerde, een pad dat je kon gaan. Mijn kinderen zaten op de kinderopvang in de Dominicanenstraat tegenover de plek waar Jewel Heart toen zat. Het was een merkwaardige ontdekking dat daar een leraar kwam. Ik ging erheen en viel als een blok voor het Tibetaans boeddhisme en Rimpoche. Ik voelde me meteen thuis en stortte me helemaal op de studie.”

Als je gevoelsleven zich opent

“In mijn connectie met Rimpoche werden alle mogelijke knoppen ingeduwd, ook al sprak ik zelden met hem. Ik projecteerde de halve wereld op Rimpoche en leerde dat als ik dit pad wilde gaan, ik naar binnen moest kijken en aan mezelf moest werken. Dat vond ik niet meevallen. Ik voelde veel pijn en verdriet die ik eerder niet voelde. Als je gevoelsleven zich opent en er is frictie, dan voel je de pijn dubbelop. Ik was ook ontroerd over de sterke beelden en belevingen die ik kon hebben in meditaties.”

Unity in Duality

“Ik ging een paar keer naar lezingen van Tarab Tulku. Die praatte binnensmonds. Bij een vraag keek hij naar binnen en begon overnieuw, waarbij hij minutieus een heel panorama schetste. Ik twijfelde of ik zijn opleiding Unity in Duality, boeddhistische psychologie en filosofie, zou doen in Hamburg. Maar toen ontmoette ik hem onverwachts in Kopenhagen waar de Dalai Lama lesgaf in een grote concerthal: ineens zat hij in het restaurant aan een tafeltje verderop te eten. Toen ben ik me, verlegen persoon die ik – buiten mijn werk – nog steeds ben, aan hem gaan voorstellen. Ik begon met zijn opleiding in 2004. In 2005 overleed hij. Daarna kregen we les van Lene Handberg. Ik leerde er over wat er innerlijk met me gebeurde. Bij het Tarab Instituut zat ik in het bestuur, leidde studiegroepen en maakte transcripten. Dat laatste deed ik ook voor Jewel Heart. Het langzaam luisteren geeft me dieper begrip.”

Frisse blik

“In 2021 was er de oproep van Jewel Heart voor nieuwe mensen in DCT en bestuur. Ik heb me gemeld, omdat ik graag wat terug doe voor alles wat ik heb gekregen. Met mijn ervaring met het begeleiden van mensen en groepen hoop ik een bijdrage te kunnen leveren. Ik ben fysiek ook sterk, heb veel energie en overzie dingen goed. Ik ben in het DCT gerold. Daar zit ik in met Ron, Eline en Naomi. We zijn nu een half jaar in functie en moeten onszelf nog uitvinden. Ron, Eline en Naomi kennen de organisatie wel al goed, maar ik niet. Ik heb misschien het voordeel van een frisse blik.

We zijn bezig met van alles en nog wat: het scholingsprogramma, evalueren met groepsbegeleiders, lerarenbezoek. We praten veel met mensen die veel deden en doen. We doen aan teambuilding. Het is leuk en interessant en er is veel te doen. Door corona is de communicatie wat moeilijker; verbinding voelen via Zoombijeenkomsten is toch lastiger. Heel fijn als we elkaar straks weer echt kunnen ontmoeten.”

Interview door Mariët Mensink