Het is voorjaar, en een vriendin vraagt me of ik zin heb om mee te gaan naar geitenyoga. Daar moet ik even over nadenken… Geitenyoga? Wat zal ik me daarbij voorstellen? Yoga met geitenposes, net als de neerwaartse hond, de cobra, de kraanvogel? Ik zie niet gelijk een typische geitenhouding voor me, behalve een nieuwsgierige, verlekkerd afwachtende blik, of juist een stoïcijns herkauwend negeren van de mens die verwoed de aandacht probeert te trekken.
Op de webpagina met de aanhef “Lieve geitenyogi’s” leer ik dat het gaat om een yogales tussen de geiten, in het weiland of de stal. Tijdens de oefeningen word je door de geiten bekeken, zou er zomaar eentje op je matje of zelfs op je rug kunnen klimmen en naderhand mag je een kwartier met de “newborn yogageitjes” knuffelen. Ik wist niet dat dit bestond. Ik twijfel, ik zie dat het lastig wordt met het ov en ik sla deze uitnodiging af, maar het zet me wel aan het denken.
Hoe zouden die geiten dit ervaren? Zou het bijdragen aan hun welzijn of is het een nieuwe manier om dieren in te zetten voor het welbevinden van de mens, of iets daartussenin? En kleine geitjes worden groot… Worden ze niet elk jaar verwekt en grootgebracht om maar voor meer melk te zorgen die onze behoefte aan geitenkaas en -yoghurt stilt? Mogen de grote geiten ook op je rug springen terwijl je in de cobra ligt?
Ik weet oprecht niet hoe de geit het beleeft, maar voor de mens lijkt het me een hele uitdaging. Yoga met afleiding. De geluiden, de geuren, de nabijheid, zelfs aanraking van de dieren terwijl je zelf lichaam en geest in balans tracht te brengen. Hou je aandacht daar maar eens bij. Yoga voor gevorderden.
Als ik daar verder over doordenk, zie ik wel herkenningspunten. Mijn geest is immers ook vaak net een geit. Als ook maar iets interessant lijkt: gelijk erbovenop klauteren; uit de hoogte is er overzicht. Het gras is altijd lekkerder bij de buren, maar ook aan dat wat onverteerbaar is, moet toch zeker even geknabbeld worden. En per slot van rekening weet mijn geest uitstekend te mekkeren. Klaaglijk of genoegzaam. Gemekker over lekker en niet-lekker. Maar mogelijk doe ik hiermee de natuur en de geest van de geit wel tekort. Want zoals geiten ook doen: soms is het beter het onkruid met wortel en al uit te trekken, en niets over te laten wat daarna weer welig kan tieren. En over balans gesproken: ze beklimmen en springen met gemak over steile hellingen en rotswanden en zelfs in bomen. Zo doortastend en flexibel zou ik maar wat graag zijn.
En toch… ik vraag me af of je voor nieuwe inzichten hoeft af te reizen naar welke opmerkelijke activiteit dan ook. Mensen doen alles wat je kunt bedenken en nog veel gekker. Maar valt er in je directe omgeving en in je innerlijke wereld niet net zoveel te ontdekken? De vraag is misschien wel: waar neem je je toevlucht toe? Wat denk je nodig te hebben, wat brengt het jou, wat brengt het anderen? Ik weet dat mijn vriendin ongelooflijk blij wordt van alles met geiten. Wie weet waartoe dit haar vervolgens in staat stelt? Mij heeft het in ieder geval tot nadenken gestemd over de verhouding tot onze vriendjes met sik, en het hoeden van de geest, van nature weinig meegaand en vreselijk eigenwijs. Maar zonder haar vraag hadden mijn gedachten zich niet met geitenyoga in allerlei bochten gewrongen, en zo heb je elkaar dus toch nodig. Vooruit met de geit!
Door: Doke van Dieren
Geiten aan de Ganges in Varanasi, India
En als de geit in een volgend leven een goeie leraar of een vriend is ,voor mij. Veranderdt dan mijn relatie tot hem ?
nu vandaag ?