Wat gebeurt er zoal bij Jewel Heart? In Lotusblad zullen af en toe berichten uit de studiegroepen verschijnen. Deze keer vertelt Joep Nijsen over zijn ‘Jewel Heart-belevingen 2.0’. Daarvoor gaat hij even een stukje terug in de tijd naar 1.0...
Toen
In mijn pubertijd heb ik al kennisgemaakt met het zenboeddhisme en ook gemediteerd. Maar die interesse was vooral geïnspireerd door mijn beatnikschrijver-helden zoals Jack Kerouac en Allen Ginsberg. Ik heb zelfs op een dag mijn hoofd kaalgeschoren, tot grote schrik van mijn moeder die languit achterover op bed viel toen ik de trap opkwam met mijn kale hoofd! Toch was het meer de rebellie in hun werk die me aansprak dan het boeddhisme zelf, denk ik. Ik maakte er een soort romantisch plaatje van zoals pubers dat vaker doen. Maar misschien is er toen toch een zaadje gelegd.
In 2003/2004 kwam ik voor het eerst bij Jewel Heart. Ik ben met Piet Ziere meegegaan naar een public talk van Rimpoche in een tijd waarin mijn leven behoorlijk op zijn kop stond. Ik weet het onderwerp van zijn lezing niet meer, maar die avond leek het alsof Rimpoche direct tegen mij sprak. Alsof hij wist in welke situatie ik zat en me adviezen gaf over hoe daarmee om te gaan. Wonderlijk, en in de loop der jaren heb ik dat gevoel nog vaak gehad. Dat hij mij echt zag en aansprak - en dat tegelijkertijd bij iedereen deed die naar hem luisterde.
En zo begon het: ik kwam er vaker, ging cursussen volgen - De vier edele waarheden, De drie hoofdzaken, Witte Tara - de lessen in het voor- en najaar van Rimpoche, initiaties. Een goede tijd! Maar na een aantal jaar voelde ik me minder thuis bij Jewel Heart. Als ik er nu over nadenk, ben ik te snel gegaan en heb niet voldoende tijd genomen om zaken te laten indalen om ze me echt eigen te maken. Voor een deel was ik misschien nog bezig met de buitenkant ervan, met een beeld van hoe het moest zijn. Nog steeds een beetje die puber van toen.
"de beste manier om voor jezelf te zorgen, is er voor de ander zijn"
Hoe dan ook, daarna ben ik voetbalcoach geworden. Steun & toeverlaat van vijftien jongens van een jaar of zeven. Tien jaar lang twee keer in de week met ze trainen en zaterdag op pad. Ook een grote familie daar bij zo’n club. Een mooie tijd en ook mijn invulling van ‘de beste manier om voor jezelf te zorgen, is er voor de ander zijn’.
Nu
En toen was er mijn broer die ongeneeslijk ziek werd en toch altijd zijn vrouw en kinderen vooropstelde. Die oog bleef houden voor mij en mijn zussen – mij zelfs troostte als ik verdriet had om hem. Die aandacht – dat ‘ruimte over hebben’ – was een voorbeeld voor me. Het bracht me aan het denken over wat ik zelf kan bijzetten voor mijn dierbaren als mijn tijd komt. Ik was direct weer terug bij Rimpoche en zijn lessen.
Ik vond het wel spannend om weer ‘terug te keren op het nest’. Het verloren-zoonsyndroom, want die beweging heb ik wel vaker gemaakt. Maar dat zakte eigenlijk de eerste avond al, zeker ook dankzij Carel Weevers die de Lojong-cursus gaf. Ook een talenman, een van de oudste leerlingen van Rimpoche en met een schat aan kennis en altijd vol begrip. Zonder oordeel maar ook bloedeerlijk als het erop aankomt.
De lojong-beoefening zette me snel weer op het pad, als ik dat zo mag zeggen. Me bewust worden van de uitgangspunten van kostbaar leven & vergankelijkheid. Mezelf bijsturen door observeren en met meer compassie naar mezelf en de wereld kijken. Het was een klein groepje met mensen die al lang mediteerden en veel lessen hadden gevolgd. Ervaringen met elkaar delen ging vanzelf en na zo’n avond kwam ik altijd ‘gesterkt’ thuis met weer een duwtje in de goede richting.
“na zo’n avond kwam ik altijd ‘gesterkt’ thuis met weer een duwtje in de goede richting”
Daarna De vier edele waarheden en het eerste halfjaar van De drie hoofdzaken van het pad. Ook weer bij Carel, en Karin Landsbergen. Andere gezichten, nieuwe mensen waarvan de meeste voor het eerst kennismaakten met het boeddhisme. Een andere dynamiek, waardoor ik me vaker realiseerde dat ik toch al wat bagage had. Maar ook het besef dat ik, in de jaren zonder Jewel Heart en te weinig beoefening, wel degelijk heb geleefd met de lessen van Rimpoche en de dharma als basis. Struikelend, met vallen & opstaan soms, maar dat is nu eigenlijk niet anders.
Ik ben blij dat ik er weer bij ben. Ik weet niet alles meer – zeker niet wat betreft rituelen en daar zal ik de plank nog wel eens misslaan. Maar weer terug naar de basis: zitten, mijn toewijding uitspreken, hulp vragen en durven doorgeven, dat is helemaal goed. Tara in al haar vormen is daarbij mijn bron van toevlucht. Ik ben blij dat ik de weg terug heb gevonden.
Door: Joep Nijsen
Lees ook de twee liedteksten van Joep Nijsen.